Επιστροφή στο Γραφείο: Κορεατικές Σειρές Διερευνούν τις Προκλήσεις της Εργασιακής Ζωής

Το βλέμμα του κορεατικού δράματος στρέφεται ξανά προς το γραφείο, αποτυπώνοντας τα αδέξια γέλια στα εταιρικά πάρτι, τους αναστεναγμούς μπροστά στα αρχεία Excel και την καθημερινότητα του εργαζόμενου που επιβιώνει μέρα με τη μέρα, προσκολλημένος στη λέξη «αποτέλεσμα».

Δύο νέες σειρές, το «Taefung Sangsa» του tvN και το «Η Ιστορία του Κιμ Μπουτζάνγκ για ένα Σπίτι στη Σεούλ με Δουλειά σε Μεγάλη Εταιρεία» του JTBC, ζωντανεύουν τον συχνά παραγνωρισμένο κόσμο της κορεατικής εργασιακής ζωής.

Αυτές οι σειρές αντανακλούν την εποχή τους με διαφορετικούς τρόπους. Το «Taefung Sangsa» απεικονίζει την απόγνωση της εποχής του ΔΝΤ και τη μετατρέπει σε ελπίδα, ενώ το «Η Ιστορία του Κιμ Μπουτζάνγκ» εμβαθύνει στις σύγχρονες οργανωσιακές κουλτούρες με ρεαλιστική προσέγγιση. Και οι δύο εξερευνούν τον «άνθρωπο στην εργασία» μέσα από τις μοναδικές τους οπτικές.

Το «Taefung Sangsa» ακολουθεί μια ομάδα ανθρώπων που ανοικοδομούν μια κατεστραμμένη εταιρεία σε μια εποχή απόγνωσης και χάους, με φόντο την εθνική κρίση της χρηματοπιστωτικής κρίσης του ΔΝΤ. Ο πρωταγωνιστής Kang Tae-poong (Lee Joon-ho), κάποτε μέλος της μοντέρνας «Orange Tribe», πρέπει να αλλάξει την πορεία της ζωής του όταν αναλαμβάνει την οικογενειακή επιχείρηση μετά τον θάνατο του πατέρα του. Το ταξίδι του με την ελέγκτρια Oh Mi-sun (Kim Min-ha) για να σώσει μια εταιρεία στα πρόθυρα της πτώχευσης δεν είναι απλώς μια ιστορία ενηλικίωσης· είναι μια αφήγηση «αναβίωσης της κοινότητας».

Η λεπτομερής αναδημιουργία της εποχής αυξάνει τη συναισθηματική εμβύθιση. Αντικείμενα όπως τα beepers, τα Cityphones, τα telex και οι κασέτες επαναφέρουν τέλεια τη δεκαετία του '90. Ακόμη και τα χτενίσματα, το μακιγιάζ και τα ρούχα αποπνέουν «εκείνη την εποχή». Αυτή η υψηλής ποιότητας σκηνογραφία δεν είναι απλώς νοσταλγία· είναι ένα εργαλείο για την αναπαράσταση της ιστορίας επιβίωσης μιας γενιάς που διατήρησε το χαμόγελό της παρά τα οικονομικά τραύματα.

Το «Η Ιστορία του Κιμ Μπουτζάνγκ για ένα Σπίτι στη Σεούλ με Δουλειά σε Μεγάλη Εταιρεία» σκιαγραφεί το πορτρέτο του σύγχρονου υπαλλήλου γραφείου από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Ο Kim Nak-soo (Ryu Seung-ryong) φαίνεται να έχει πετύχει τα πάντα. 25 χρόνια σε μεγάλη εταιρεία, ιδιοκτήτης σπιτιού στη Σεούλ, πατέρας φοιτητή, κάτοχος πολυτελούς αυτοκινήτου. Όμως, η κάμερα εστιάζει επίμονα στο κενό πίσω από την λαμπερή του εικόνα.

Η σειρά αποκαλύπτει την ταπεινότητα του άνδρα που προσκολλάται στη θέση του ως «꼰대» (ένας ηλικιωμένος, αυτάρεσκος χαρακτήρας), γίνεται ξένος στην οικογένειά του και φυλακίζει τη ζωή του εντός της ιεραρχίας της εταιρείας.

Ο Kim Nak-soo μοιάζει με κάθε προϊστάμενο που γνωρίζουμε. Η πεισματική του στάση όταν λέει στον γιο του να πάει στον στρατό, η υποκρισία του όταν ζητά από έναν υφιστάμενο να παραιτηθεί από προαγωγή, και η ζήλια του για την επιτυχία ενός συναδέλφου – όλα αποκαλύπτονται.

Η σκηνή όπου επιλέγει μια τσάντα με βάση την τιμή, που είναι «φθηνότερη από του προϊσταμένου, αλλά ακριβότερη από του νεότερου συναδέλφου», συμβολίζει την περίπλοκη αυτογνωσία της γενιάς του. Έτσι, το «Η Ιστορία του Κιμ Μπουτζάνγκ» γίνεται ένα σατιρικό δράμα μεταμφιεσμένο σε κωμωδία.

Η δημοτικότητα και των δύο δραμάτων οφείλεται στην «αντανάκλαση της πραγματικότητας». Εμπειρίες, με τις οποίες πολλοί μπορούν να ταυτιστούν, είναι φυσικά υφασμένες στην πλοκή. Παρόλο που διαδραματίζονται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, δημιουργούν μια διαγενεακή σύνδεση μοιράζοντας ένα κοινό θέμα: «ιστορίες επιβίωσης απλών ανθρώπων» που χρησιμοποιούν τον χώρο εργασίας ως σκηνή της ζωής τους.

Ο κριτικός πολιτισμού Jeong Deok-hyeon αναλύει: «Οι θεατές εδώ και πολύ καιρό νιώθουν ισχυρή ταύτιση με περιεχόμενο που αντικατοπτρίζει τις πτυχές της πραγματικότητας όπως είναι. Σε μια εποχή όπου η επιτυχία δεν είναι εύκολη, οι θεατές αναζητούν παρηγοριά σε ιστορίες που αντιπροσωπεύουν τις δικές τους λύπες και χαρές. Η ικανότητα να στοχεύει στην ανάγκη του κοινού για «σχετικό περιεχόμενο» είναι το κλειδί για την επιτυχία αυτών των έργων».

Οι Κορεάτες χρήστες του διαδικτύου εκφράζουν μεγάλη ταύτιση με τις απεικονίσεις της εργασιακής ζωής στις σειρές. Πολλοί σχολιάζουν ότι «βλέπουν τον εαυτό τους στην οθόνη» και ότι είναι «τόσο αστείο όσο και λυπηρό» να παρακολουθούν γνωστές σκηνές να εκτυλίσσονται.